Maio ven de Maia (nai de Mercurio), a deusa romana da fertilidade, a castidade e a saúde, o seu templo estaba decorado con flores e plantas.
O 1º de maio conmemórase, tamén, a Festa de Beltene o Beltaine ou Cétshamain é a segunda das catro grandes festividades celtas. Marca o comezo do verán para os celtas. Prendíanse fogueiras na noite anterior e purificábase o gando facéndoo pasar entre elas, pola mañá bebíase das fontes antes dos primeiros raios de sol, adornábanse con flores e bailaban ao redor da árbore sagrada. Estes ritos que se perden no fondo dos tempos, chegan á nosa cultura cun pouso ancestral significativo.
O 1º de maio conmemórase, tamén, a Festa de Beltene o Beltaine ou Cétshamain é a segunda das catro grandes festividades celtas. Marca o comezo do verán para os celtas. Prendíanse fogueiras na noite anterior e purificábase o gando facéndoo pasar entre elas, pola mañá bebíase das fontes antes dos primeiros raios de sol, adornábanse con flores e bailaban ao redor da árbore sagrada. Estes ritos que se perden no fondo dos tempos, chegan á nosa cultura cun pouso ancestral significativo.
Na Galicia, para preservarnos do olor do mal, colocamos pólas de xesta en flor nas portas das casas, nas cancelas, agora, nos tractores, nos coches. Festexamos a entrada do agomar da natureza cos Maios; árbores de xestas, plantas, flores e ovos, que son signos do renacer da natureza nas plantas e nos animais. Os mozos cantan coplas satíricas.
En zonas eran mozos ou mozas cubertos de ramallos e flores. Ver: http://www.galespa.com.ar/festas_maios.htm
A festa do Maio foi revestida no século VI dun contido cristián asimilando a árbore ao madeiro da Cruz[1]. De aí que moitas veces os Maios leven cruces. Coma nas demais festas cristiáns na véspera da Santa Crus prodúcese o ataque do Mal, por iso pídese á Santa Crus de Baiobre (Branzá, Arzúa), o 3 de maio, pola protección dos animais e das colleitas do campo.
Mais, tamén, na nosa terra, o 17 de maio, festexamos o renacer da lingua o ano 1863 coa publicación de Cantares Gallegos de Rosalía de Castro. Por riba de pronunciamentos institucionais e políticos, máis ou menos acertados, a nosa lingua é o noso instrumento de comunicación, de identidade. É unha riqueza universal que a mesma Unión Europea róganos que conservemos e defendamos. É a lingua dos nosos antepasados, a orixe do brasileiro , do portugués. Temos a sorte de poder comunicarnos cos pobos latinos, doadamente, grazas á nosa fala.
O 17 de maio en Santiago digamos alto e forte que a nosa riqueza é nosa e da Humanidade. Mil primaveras máis para a nosa lingua.
Ata sempre e bo proveito. anosahistoria1@gmail.com
[1] Pax. 482. Mariño Ferro, X.R. Antropoloxía de Galicia. Edicións Xerais.
Ningún comentario:
Publicar un comentario